Success Stories

Γράφει η Μαριάννα Φέξη
Δημοσιογράφος- Πιστοποιημένη Coach

Χθες, σε ένα γήπεδο που υποτίθεται ότι φιλοξενεί τον αθλητισμό, εκτυλίχθηκαν σκηνές που έκαναν την ψυχή να σφιχτεί. Όχι μόνο για το αποτέλεσμα ενός αγώνα, αλλά για κάτι πολύ πιο βαθύ: για την έλλειψη σεβασμού, την οπαδική βία που ξεπερνά κάθε όριο και, κυρίως, για την πλήρη απουσία ενσυναίσθησης απέναντι στην πιο ιερή έννοια: αυτή της γονεϊκότητας.

Εκεί, σε ένα γήπεδο που δονείται από πάθος, ακούστηκαν απαράδεκτα συνθήματα. Συνθήματα που δεν αφορούσαν την ομάδα, τον αντίπαλο, ή την κόντρα. Συνθήματα που στόχευαν ευθέως μια κόρη, χρησιμοποιώντας τον πιο χυδαίο και σεξιστικό τρόπο. Λόγια που πληγώνουν ανεπανόρθωτα, ταπεινώνουν και απειλούν, αποκαλύπτοντας ένα σκοτάδι που δεν έχει θέση στον αθλητισμό, στην κοινωνία, πουθενά.

Και την ίδια στιγμή που όλα αυτά συνέβαιναν, η σκέψη μου πήγε σε έναν πραγματικά μεγάλο άνθρωπο, σε έναν αθλητή που έχει κερδίσει τα πάντα στην καριέρα του, που έχει φτάσει στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ως προπονητής. Στον Λουίς Ενρίκε. Ένας αυθεντικός VIP άνθρωπος, όχι λόγω τίτλων ή χρημάτων, αλλά λόγω της δύναμης της ψυχής του.

Ο Λουίς Ενρίκε, ο προπονητής της Παρί Σεν Ζερμέν, έζησε πριν από λίγα χρόνια τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να βιώσει ένας γονιός. Έχασε την 9χρονη κορούλα του, τη Χάνα, από μια σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου. Μια ψυχή αθώα, ένα παιδί που έσβησε πολύ νωρίς, αφήνοντας πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην καρδιά ενός πατέρα και μιας οικογένειας.

Το δάκρυ που δεν βλέπουν οι εξέδρες

Φανταστείτε, αν μπορείτε, το βάρος της απώλειας. Το δάκρυ που κυλάει κρυφά, την αγωνία που δεν εκτονώνεται ποτέ. Ο Λουίς Ενρίκε, παρά τον ανείπωτο πόνο, στάθηκε όρθιος. Συνέχισε να παλεύει, να δουλεύει, να εμπνέει. Δεν το έβαλε κάτω. Κέρδισε το Champions League φέτος, αφιερώνοντας κάθε του νίκη στην αγαπημένη του Χάνα. Αυτή είναι η πραγματική δύναμη, η αληθινή αξία.

Η ζωή πάνω από όλα

Ο αθλητισμός είναι παιχνίδι, είναι πάθος, είναι ανταγωνισμός. Αλλά δεν είναι πόλεμος. Δεν είναι αρένα για να ξεδιπλώσει κανείς τα πιο σκοτεινά του ένστικτα. Είναι ένας χώρος που πρέπει να εμπνέει, να ενώνει, να διδάσκει αξίες. Και πάνω απ' όλα, να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η γυναίκα, η κόρη, η μητέρα, δεν είναι αντικείμενα για να γίνονται στόχος χυδαίων εκφράσεων. Είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας, με δικαίωμα στο σεβασμό και την προστασία.

Αυτό που συνέβη χθες στο ΣΕΦ είναι ένα καταδικαστέο γεγονός. Είναι μια ντροπή για τον ελληνικό αθλητισμό. Και είναι μια υπενθύμιση, σκληρή αλλά αναγκαία:

Τίποτα, μα τίποτα απολύτως, δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από την ίδια τη ζωή.

Και αν η απώλεια της Χάνα διδάσκει κάτι, είναι ότι η ζωή είναι εύθραυστη, πολύτιμη, και δεν πρέπει ποτέ να την προσβάλλουμε με τη μισαλλοδοξία και το μίσος μας. Ας γίνει το δικό της φως, ένα φως που έσβησε τόσο νωρίς, η πυξίδα για να βρούμε τον δρόμο του σεβασμού και της ανθρωπιάς.