Τροφή για Σκέψη

 

Γράφει η Μαριάννα Φέξη
Δημοσιογράφος- Coach

(Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το φως του laptop έπεφτε απαλά πάνω στην κούπα του κρύου καφέ μου. Έξω, η πόλη κοιμόταν, αλλά μέσα μου, κάτι ξυπνούσε...)

Υπήρχε κάποτε ένας θάνατος. Όχι, όχι από αυτούς τους μεγάλους, τους δραματικούς που κάνουν τους τίτλους των εφημερίδων ή τις κραυγές στις σαπουνόπερες. Ήταν ο θάνατος μιας μικρής, χνουδωτής ψυχής με μεγάλα, πράσινα μάτια, που για τέσσερα χρόνια μοιραζόταν το μαξιλάρι μου και, ειλικρινά, ένα μεγάλο μέρος της ψυχικής μου ενέργειας. Η γατούλα μου, η μικρή μου σύντροφος, έφυγε.

Και κάπως έτσι, τις πρώτες μέρες που ακολούθησαν, ανάμεσα στα δάκρυα και την παράξενη σιωμή που άφηνε πίσω της η απουσία της, συνέβη κάτι που, ακόμη και τώρα που το σκέφτομαι, με κάνει να αναρωτιέμαι: Είναι άραγε η θλίψη μια πόρτα; Μια πύλη προς κάτι άλλο; Γιατί, μέσα στην θλίψη, ένιωσα, τολμώ να το πω, ένα παράξενο "άνοιγμα". Και, ναι, μαζί του, μια μικρή, σχεδόν αθόρυβη, ανακούφιση. Μια ανακούφιση που σε κάνει να νιώθεις τύψεις, γιατί πώς μπορείς να νιώσεις ανακούφιση όταν κάτι που αγάπησες βαθιά έχει φύγει; Κάθισα λοιπόν στο γραφείο μου, όπως τόσες άλλες νύχτες, και αναρωτήθηκα: Πώς μπορεί το κενό να φέρει πληρότητα; Και τι σημαίνει όταν η απώλεια, αντί να μας καταβάλει, μας προετοιμάζει για το πιο απρόσμενο, το πιο λαμπερό, νέο ξεκίνημα; Και κάπως έτσι, μέσα σε αυτή την παράξενη σιωμή που άφηνε το κενό της, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι ακόμα πιο περίπλοκο.

Πριν καν φύγει, είχα αισθανθεί ένα ασήκωτο βάρος. Μια αίσθηση ότι το "σύστημά" μου είχε μπουκώσει, είχε πνιγεί τόσο καιρό από την ευθύνη, από το άγχος να τους φροντίζω όλους, να τους νοιάζομαι όλους. Κάθε μέρα, μια νέα προσθήκη στο ατελείωτο To-Do list της ζωής. Και ξαφνικά, μέσα σε αυτή την απουσία, ένας χώρος δημιουργήθηκε. Όχι, όχι ως επιθυμία ή ως στόχος, αλλά ως μια αναπάντεχη συνθήκη που επέτρεψε στον αέρα να κυκλοφορήσει ξανά. Ήταν μια στιγμή που, μέσα στη θλίψη, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πόσο πολύ είχα πιέσει τον εαυτό μου. Ήταν μια θλιβερή ανακάλυψη. Αλλά και μια ευκαιρία. Γιατί, ενώ η απουσία της γατούλας μου δημιουργούσε ένα αληθινό κενό, μια άλλη αίσθηση άρχισε να αντηχεί. Μια αίσθηση που με γαλήνευε απίστευτα, με έκανε να νιώθω πετυχημένη, δυνατή, σαν να μην υπήρχε τίποτα πια ακατόρθωτο για μένα. Σαν να είχα κατακτήσει τον κόσμο.

Και κάπως έτσι, σε αυτή την καινούργια, απροσδόκητη αίσθηση δύναμης, άρχισα να συνειδητοποιώ το πραγματικό βάθος αυτού του προαισθήματος. Γιατί, αλήθεια, τι νόημα έχει να κατακτήσεις τον κόσμο, αν δεν μπορείς να γεμίσεις το δικό σου σύμπαν; Είχα καιρό νιώσει αυτή τη νευρικότητα, αυτή την υπόγεια απορία: "Πότε θα έρθει επιτέλους αυτό το 'κάτι'; Τι είναι αυτό που λείπει από την εξίσωση της ευτυχίας μου;" Έβλεπα γύρω μου ανθρώπους να αναζητούν την πληρότητα στην καριέρα, στις σχέσεις, στα υλικά αγαθά – και, όσο κι αν προσπαθούσα να πειστώ ότι εκεί βρισκόταν η δική μου απάντηση, μια φωνή μέσα μου ψιθύριζε: "Όχι, αυτό δεν είναι αρκετό." Ναι, υπήρχε ένα κενό. Ένα κενό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που άφησε η γατούλα μου φεύγοντας, ένα κενό που περίμενε να γεμίσει, να ανθίσει με μια νέα, βαθύτερη αλήθεια. Και ξαφνικά, μέσα σε αυτή τη νέα συνθήκη, το κενό αυτό πήρε μορφή, πήρε χρώμα, πήρε σκοπό.

Η σκέψη και μόνο ότι αυτή η νέα μου αλήθεια, αυτός ο νέος μου δρόμος, άνοιγε επιτέλους μπροστά μου, με γαλήνευε απίστευτα. Ήταν σαν η εικόνα του αληθινού μου εαυτού, του αληθινού μου πεπρωμένου, να ξεδιπλωνόταν εμπρός μου – μια εικόνα επιτυχίας, δύναμης, πληρότητας που δεν βασιζόταν σε εξωτερικές επιβεβαιώσεις, αλλά σε μια εσωτερική, αδιαμφισβήτητη γνώση. Ήταν η απάντηση σε αυτή την παλιά νευρικότητα, σε αυτή την παλιά απορία. Ήταν σαν όλα τα κομμάτια του παζλ να βρήκαν επιτέλως τη θέση τους, δημιουργώντας μια εικόνα τόσο φωτεινή, που κάθε άλλη πιθανότητα, κάθε άλλη "αλλαγή" που είχα φανταστεί, έμοιαζε πια αχνή και ασήμαντη. 

Και τότε, η ερώτηση. Η κλασική ερώτηση που σε κυνηγάει: 'Και τώρα τι;' Όταν έχεις βρει το κλειδί, πώς το χρησιμοποιείς; Όταν η πυξίδα δείχνει επιτέλους τη δική σου αλήθεια, ποιον δρόμο παίρνεις; Περίμενα κάποια μεγάλη κίνηση. Ένα νέο διαμέρισμα, μια νέα καριέρα, έναν γαλάζιο πρίγκιπα (όχι, όχι, το τελευταίο δεν το περίμενα πια, ευτυχώς!). Αλλά, ξέρετε κάτι; Οι πραγματικές αλλαγές, οι κοσμογονικές, δεν έρχονται πάντα με τυμπανοκρουσίες. Συχνά έρχονται με μια παράξενη, ήσυχη βεβαιότητα. Θυμάμαι μια πρόσφατη βραδιά. Μια δεξίωση που παλιότερα θα με είχε αγχώσει μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το τι θα φορέσω, το ποιους θα συναντήσω, το τι θα πω, το πώς θα φανώ. Ένα ατελείωτο To-Do list κοινωνικών υποχρεώσεων, που τελικά με άφηνε άδεια, εξαντλημένη, σαν να είχα τρέξει μαραθώνιο με ψηλοτάκουνα. Αλλά αυτή τη φορά... ήταν διαφορετικά. Ένιωθα αυτή την ήρεμη δύναμη μέσα μου. Δεν ήταν αδιαφορία, ούτε κυνισμός. Ήταν μια βαθιά, εσωτερική αποδοχή: ότι η αξία μου δεν εξαρτιόταν από τα βλέμματα των άλλων, από τις συζητήσεις που θα έκανα, ή από το πόσο 'καλά' θα φαινόμουν.

Η αξία μου ήταν εκεί, ακλόνητη, μέσα μου. Και ξαφνικά, ολόκληρη η ατμόσφαιρα της δεξίωσης άλλαξε. Οι συζητήσεις έγιναν πιο αυθεντικές, οι άνθρωποι πιο ενδιαφέροντες, ακόμα και τα μικρά, άβολα 'social' στιγμιότυπα, τα αντιμετώπισα με μια σχεδόν παιχνιδιάρικη διάθεση. (Ο τόνος γίνεται πιο αποκαλυπτικός, με μια νότα σοφίας.) Και τότε συνειδητοποίησα: δεν ήταν η δεξίωση που άλλαξε. Ήμουν εγώ. Η πυξίδα μου έδειχνε πλέον προς τα μέσα. Δεν κυνηγούσα πια τον έπαινο, ούτε απέφευγα την κριτική. Απλά ήμουν! Και αυτή η απλή συνθήκη, αυτή η νέα μου 'θέση', μου έδινε την ελευθερία να επιλέγω, όχι από φόβο ή υποχρέωση, αλλά από μια βαθιά, εσωτερική γνώση του τι ήταν πραγματικά σημαντικό για εμένα. Και μήπως τελικά, αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο μάθημα της απώλειας; Ότι μέσα στο κενό, όταν φύγει ό,τι νομίζουμε ότι μας 'γεμίζει' εξωτερικά, βρίσκουμε την αληθινή πληρότητα; Τη δική μας, μοναδική απάντηση του σύμπαντος;"

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και οι σκέψεις που ξεδιπλώθηκαν σε αυτές τις γραμμές, σας προσκαλώ να ακούσετε το podcast 'Θετικές Συχνότητες'! Εκεί, κάθε εβδομάδα, εξερευνούμε πώς να συντονιστούμε στη δική μας, μοναδική αλήθεια, μέσα από πρακτικές συμβουλές και εμπνευσμένες ιστορίες. Ίσως, ποιος ξέρει, αυτό το ίδιο το θέμα της απώλειας και της εσωτερικής πληρότητας να γίνει ένα από τα επόμενα επεισόδια μας!