Καλά Νέα

Γράφει ο Ιωάννης Σταθόπουλος
Αθλητικογράφος-Παρουσιαστής του Materiale Sportivo

Θυμάμαι ακόμα σαν χθες εκείνο το καλοκαίρι του 2004. Όχι, δεν ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαίρι. Ήταν το καλοκαίρι που η Ελλάδα έγραψε ιστορία, το καλοκαίρι που ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα, το καλοκαίρι που το ποδόσφαιρο μίλησε ελληνικά. 21 χρόνια έχουν περάσει από τότε, και όμως, η ανάμνηση εκείνου του θριάμβου παραμένει ζωντανή, αναλλοίωτη, ιερή.

Ποιος να το φανταζόταν; Εμείς, η Ελλάδα, η outsider, η ομάδα που κανείς δεν υπολόγιζε, φτάσαμε στην κορυφή της Ευρώπης. Ήταν η πεμπτουσία του «Δαβίδ και Γολιάθ», ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι γραμμένο με ιδρώτα, πίστη και μια αλύγιστη ψυχή. Ο Ότο Ρεχάγκελ, ο «Βασιλιάς» όπως τον αποκαλέσαμε, έχτισε μια ομάδα με αρχές, με πειθαρχία, με μια απίστευτη αλληλεγγύη. Μια ομάδα που μπορεί να μην έπαιζε το πιο θεαματικό ποδόσφαιρο, αλλά σίγουρα έπαιζε το πιο αποτελεσματικό. Και το πιο παθιασμένο.

Αλλά ας μην ξεχνάμε τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους αυθεντικούς σημαντικούς ανθρώπους, αυτούς που πάτησαν το χορτάρι και έδωσαν την ψυχή τους. Τους παίκτες που έγιναν θρύλοι, ονόματα χαραγμένα ανεξίτηλα στη μνήμη μας.

Ξεκινώντας από την άμυνα, εκεί όπου χτίστηκε το τείχος. Ο Αντώνης Νικοπολίδης κάτω από τα δοκάρια, ένας φύλακας άγγελος, με τις αποκρούσεις του να μας κρατούν ζωντανούς σε κρίσιμες στιγμές. Μπροστά του, ο «βράχος» Τραϊανός Δέλλας, μια εμβληματική μορφή, ο παίκτης που σταμάτησε τους πάντες. Δίπλα του, ο Μιχάλης Καψής, ήσυχος αλλά αποτελεσματικός, πάντα εκεί που έπρεπε. Στα άκρα, ο Γιούρκας Σεϊταρίδης με τις ασταμάτητες επελάσεις του και ο Τάκης Φύσσας, ο αθόρυβος εργάτης που έκανε πάντα τη δουλειά του.

Στο κέντρο, εκεί που χτυπούσε η καρδιά της ομάδας, είχαμε τον Θοδωρή Ζαγοράκη, τον αρχηγό, τον MVP της διοργάνωσης, έναν αληθινό ηγέτη που έτρεχε ασταμάτητα και ενέπνεε τους πάντες. Δίπλα του, ο Άγγελος Μπασινάς, ο «εκτελεστής» των στημένων φάσεων, με την ψυχραιμία του να μας χαρίζει το γκολ με την Πορτογαλία στον τελικό. Ο Κώστας Κατσουράνης, ο πολυεργαλείο, πάντα παρών σε άμυνα και επίθεση. Και φυσικά ο Γιώργος Καραγκούνης, ο “τυπάρας” του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Ποδοσφαίρου, που πέτυχε το πρώτο γκολ, με ασύπηπτιο μακρινό σουτ, στον ενακτήριο αγώνα μας επί της Πορτογαλίας, που έμελλε να την κερδίσουμε και στον τελικό, μέσα στο σπίτι της. Πόσο μάς έλειψε η παρουσία στον τελικό...

Στην επίθεση, μπορεί να μην είχαμε τα μεγάλα ονόματα, αλλά είχαμε παίκτες με καρδιά λιονταριού. Ο Άγγελος Χαριστέας, ο άνθρωπος των μεγάλων στιγμών, με τα καθοριστικά γκολ του κόντρα σε Γαλλία και Πορτογαλία. Ο Ζήσης Βρύζας, ο «μαχητής» της επίθεσης, που πάλευε κάθε μπάλα. Και φυσικά, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, με την εμπειρία και την ικανότητά του να δημιουργεί.

Αλλά η ομάδα του 2004 δεν ήταν μόνο οι έντεκα που έπαιζαν βασικοί. Ήταν και όλοι οι υπόλοιποι που συνέβαλαν με την παρουσία τους, με την ενέργειά τους, με την πίστη τους:

• Φάνης Κατεργιαννάκης (Τερματοφύλακας)

• Κώστας Χαλκιάς (Τερματοφύλακας)

• Γιάννης Γκούμας (Αμυντικός)

• Νίκος Νταμπίζας (Αμυντικός)

• Στέλιος Βενετίδης (Αμυντικός)

• Γιώργος Γεωργιάδης (Μέσος)

• Βασίλης Λάκης (Μέσος)

• Παντελής Καφές (Μέσος)

• Δημήτρης Παπαδόπουλος (Επιθετικός)

• Θωμάς Κυπαρίσσης (Επιθετικός)

Όλοι τους, ένας προς ένας, συνέβαλαν σε αυτό το θαύμα. Ήταν μια ΟΜΑΔΑ με κεφαλαία γράμματα, μια παρέα που πίστεψε στο αδύνατο και το έκανε πραγματικότητα, υπό την προπονητική καθοδήγηση του Γερμανού (Έλληνα από τότε στις καρδιές όλων μας) Ότο Ρεχάγκελ!

Το Euro του 2004 δεν ήταν απλά μια κατάκτηση. Ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν η στιγμή που όλη η Ελλάδα βγήκε στους δρόμους, που όλοι γίναμε ένα, που ζήσαμε μια ανεπανάληπτη εθνική ανάταση. Ήταν η απόδειξη ότι με σκληρή δουλειά, πίστη και ενότητα, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Ακόμα και το φαινομενικά ακατόρθωτο.

21 χρόνια μετά, η λάμψη εκείνου του τροπαίου παραμένει ανεξίτηλη. Και κάθε φορά που τη θυμόμαστε, νιώθουμε αυτή τη γλυκιά ανατριχίλα. Γιατί ήταν δικό μας. Ήταν το Euro της Ελλάδας!

Η δική μας Εθνική Ομάδα...οι ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!